Pio Gotson - Writersblock

Ik schreef voor haar, niet voor mij,
en nu is die tijd voorbij.
En zonder eenmanspubliek vormt zich een writersblock,
ik ben voor het blok gezet, voor het blok.

“Block en block rijmt niet eens, verdomme,” hij wilde zijn pen aan de kant gooien maar hij schreef op een toetsenbord. Wezenloos keek hij naar het scherm.

Toen hij twee weken terug begonnen was met schrijven was alles nog rooskleurig en mooi geweest, maar zo was dat in het begin met alles, totdat je uiteindelijk een muur tegenkwam. Die muur werd dan gevormd uit het idee dat wat je deed er toch niet toe doet, of er gebeurde persoonlijk iets, of het werd gewoon saai. Er gebeurde altijd iets.

In dit geval was zij het.

Hij was niet in de fase waarop hij een relatie wilde, en sowieso was hij geen kandidaat voor haar. Hij had al lang uit zijn hoofd gezet dat het ooit iets werd, maar toch merkte hij dat hij vaker en vaker aan haar begon te denken.

Hij liep een rondje en besloot toen wat hij ging doen. Hij zou iets schrijven over hun fictieve ontmoeting en daarmee was het dan klaar.

Ik zag je en het was goed.

Hij had alles wat hij door de jaren heen over schrijven geleerd had verleerd, wat de fuck.

En toen waren we samen.

Hij sloeg tegen het scherm van zijn laptop aan uit frustratie. Het scherm klapte alleen iets verder open, ging niet kapot. Hij moest niet boos zijn op een scherm. Op een fucking scherm.

En hij dacht

“O, dus zo moet het zijn,

moet het zo zijn?”

Maar het was om het even wat hij dacht, want wat er ook was, het was zo. En dat was eigenlijk wel goed.

Hij draaide zich om en daar was zij, alsof ze daar gisteren en eergisteren en altijd ook al was,

en hij had het bereikt, hij had het allemaal bereikt.

Het begon te waaien, alsof Moeder Natuur zelf hem aan wilde moedigen en ook al was dat niet zo, hij wilde en moest en wist dat het zo moest zijn want goede dingen kan je maar beter geloven. Soms kan je maar beter naïef zijn, dat maakt dingen prettig.

“Vind je het oké?”

“Wat?”

“Als ik hier ben?”

Meer dan oké, wilde hij zeggen. Oké met het streepje op de e zo ontzettend doorgetrokken dat de printer buiten het blaadje print. Maar zeggen deed hij het niet. Waarom? Omdat hij zonder zich er van bewust te zijn bang was dat hij hier, op de grens van fantastischheid en alles wat hij ooit wilde, nog afgewezen zou worden. Hij knikte gewoon en hij glimlachte,

maar dat was genoeg en het was goed.

Hij staarde naar zijn scherm en walgde van zichzelf. Hoe durfde hij dit soort dingen over iemand te denken? Hoe durfde hij iemand privacy zo ontzettend te schenden, door dingen over iemand op te schrijven? Op een bepaalde manier was het erger dan verkrachting.

In ieder geval dacht hij niet meer over haar na, merkte hij een uur later op. Hij had zo van zichzelf gewalgd dat zijn hersenen het hem nu eindelijk verboden hadden om over haar na te denken.

Hij liep naar buiten. Hij liep en hij liep en het was goed. Kinderen die met krijt de stoep aan het onderkrijten waren hadden de grootste plezier en de hond die van een afstand stond te kwispelen terwijl hij hen bekeek met hen. De eerste bladeren vielen door toedoen van de aankomende herfst naar beneden, hoewel ze nog vrij groen waren, terwijl een eekhoorn een verrotte walnoot mee naar zijn nest nam, vermoedelijk nog van vorig jaar. Het leven was zo veel meer dan de gedachten in zijn hoofd.

Pio Gotson - Thuis, 8 september 2024.