Pio Gotson - Steriel

 En ik lag op de grond in een weide die volgestampt was met zonnebloemen en bijen die die zonnebloemen kwamen bevruchten en het was goed. En ik snoof de lucht op en het was goed, en de zon keek me aan met haar ene veel te felle oog en het was goed. Alles was goed.

Een wesp zat op mijn been maar ik liet haar daar zitten, want voor deze ene keer besloot ik een van die mensen te zijn die niet boos worden op wespen omdat ze de mogelijkheid hebben me te steken. Als een wesp op een tafel zitten steekt ze die ook niet. Ze stak me toch. Ik glimlachte en sloeg haar weg en zoog het gif uit mijn knie omdat ik dat ergens gelezen had.

En ik rende en ik rende en ik viel en ik rende tot ik moe werd, en toen viel ik maar deze keer bewust, omdat ik niet eens meer lopen kon. Ik had brandende benen maar dat maakte niets uit want het was goed. Ergens verderop hoorde ik mensen schreeuwen. Schreeuwen op de manier van een leuke vriendengroep die een vriendengroep is en die je dus ontwijkt, omdat vriendengroepen leuk zijn als je erin zit maar voor nu even niet, dus ik rende de andere kant op, en het geluid stomde af. Toch lachte ik, voor hen, want ze hadden plezier, en ik met hen, maar op mijn eigen manier.

Niet omdat het moest was het goed maar juist omdat het niet moest. Omdat ik om vier uur toen het nog fris en donker was buiten naar buiten gerend was en geëindigd was in een veld vol zonnebloemen die daar alleen maar bloeien omdat er zo veel mensen zijn die graag hun eigen zonnebloem willen dat er iemand is die zijn eten en onderkomen verdient met het planten van mooie, bruin-gele bloemen. Die zou het niet leuk vinden als hij mij zo zag, zonnebloemen kapot trappend, niet veel maar een beetje maar het kapot trappen was onvermijdelijk doordat ze dichter op elkaar waren geplant dan mijn voet wijd is. Als hij mij niet zo zou zien zou het hem nooit wat uitmaken, want dit kleine beetje dat ik kapot trap is te weinig om op te merken en mensen worden alleen boos als ze denken dat iemand ze iets aandoet.

En ik rende en ik rende en ik viel en toen was het zwart, en of het goed was wist ik niet meer.

Ik viel en ik viel en ik viel en toen wilde ik rennen maar toen lag ik al. Ik lag en ik lag in een groot wit steriel bed met steriele witte muren om me heen met steriele om me heen die met steriele blikken naar me keken. Er waren mensen die geen witte kleren aanhadden maar ook zij hadden zich steriel gemaakt met gel die alles dat op hun handen zat doodmaakte. Mensen huilden en ik huilde dus ook, maar dan van alle sterielieteit. Mijn tranen maakten het minder steriel. De dokters huilden niet, die hadden al hun tranen al bij anderen uitgehuild, buiten het ziekenhuis, en hadden er geen meer over. Dat wat zich opspaarde huilden ze vanavond uit. Ik ging dood en ik wist het, maar ik wou dat ik in het zonnebloemenveld was doodgegaan in plaats van te midden van steriel wit.

Alleen mijn hartslag was niet steriel, zo liet het schermpje zien. Schokjes als een gebergte. Mevrouw Steriel excuseerde zich en verlaatte de ruimte. Mensen wilden me omhelzen maar ik was te zwak, dachten ze. Ik dacht eerst van niet, maar ik was te zwak. Al die sterielieteit ook. Ik stierf een stomme en steriele dood.

Pio Gotson - 6 september 2024, thuis.