Pio Gotson - Om te lachen

 Existentialisme, daar zei ze wat over. Vervolgens wat ze vrij snel bij religie aangekomen. Vooral het christendom, daar kakte ze op met haar woorden. Binnen twee zinnen was ze ontspoort en had haar bevuilde waterval aan woorden niets meer met de les te maken. Het was alsof ze zich jaren aan God geïrriteerd had, en nu dat het onderwerp waarin we met Engels aangekomen waren daar ook maar een beetje over ging zag ze haar kans.

De eerste twee jaar van de bovenbouw van het VWO hadden we de meest perfecte lerares ooit voor Engels gehad. Ze was altijd enthousiast, van het eerste uur tot maandag tot het niet voorkomende negende uur op vrijdag. Engels was leuk.

En toen kwam zij. Verhalen hadden we er al over gehoord, maar we lachten de mensen die haar hadden altijd maar uit, want de kans dat we haar ooit zouden krijgen was nihil. Nihil is helaas hoger dan nul, en toen stond ze plotseling op de lijst van leraren.

Toegegeven, ze was niet zo erg als dat er over haar gesproken werd. Ze was gewoon saai, heel erg saai. Alles moest in het Engels, en dus luisterden we met hangende ogen zwaar als verduisterende gordijnen naar haar gemaakt Britse accent, waar om de halve zin woordjes in slopen waardoor ze klonk als een Nederlander die op vakantie was.

“Religion is such bullshit,” lachte ze. “My grandmother was very, very protestant. She believed that there was a man, high in the sky, judging our actions like some sort of Sinterklaas! He’d look in his grote boek, and then judge our actions, like we were some sort of naughty kids!”

Ik sloeg een kruis, uit automatisme.

“I hope I don’t offend anyone!” lachte ze uit. “I assume I didn’t, there’s probably no one in this class who believes that type of stuff anyways.”

Het onderwijs is geen plaats voor religie, en daar ben ik het, als Katholiek, mee eens, zoiets is persoonlijk. Maar dat betekent ook dat je er geen grappen over maakt. Nu is haar hoop uitgekomen, ik voel me niet beledigd door haar geblaat, maar dat komt omdat ik zeker ben over wat ik vind en haar als persoon ook niet zo heel erg serieus neem, niet zoals die lerares die ik tot vorig jaar voor hetzelfde vak had bijvoorbeeld.

Nu dat ik het zo opschrijf betwijfel ik of dit alles het opschrijven wel waard was, maar misschien is dat het wel hele punt van het opschrijven, dat het uit mijn hoofd is, waar ik dacht dat het wel het opschrijven waard was, en waar het misschien zou blijven hangen. Schrijven is een bijzonder effectieve manier van mediteren.

Pio Gotson - Op school, tijdens het lesuur na het beschrevene - 5 september 2024